Το Πέταγμα του Πέντραχ 013

Σε αυτήν την εκπομπή ακούμε:

	Τίτλος	Καλλιτέχνης
1	Machu Picchu	The Strokes
2	Go	Chinawoman
3	Where no Endings End	Keren Ann
4	We Got the Gun	Clint Mansell
5	Fairy Tales	Cayetano
6	Zephyr	Brad Shepik
7	New Woman New Man	Madrugada
8	Simurgh	Irfan
9	Seeing Hands	Dengue Fever
10	Unsquare Dance	Dave Brubeck
11	We Are Mapping your Dreams	Laura

Επίσης, τα εξής κείμενα του Φαροφύλακα:

Ο Ζωντανός Καραγκιόζης

Είχα ανακαλύψει τότε μια μικρή σπηλιά στην παραλία της λίμνης. Είχε γύρω στα επτά μέτρα βάθος με πολλούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες και πολύ νερό, τόσο που με τα βίας έβρισκα κάπου να σταθώ ή μάλλον να καθίσω καθώς ήτανε χαμηλή στο ύψος. Όταν έμενα εκεί για αρκετή ώρα, άρχιζε να μακραίνει το δεξί μου χέρι. Ήδη από τον πρώτο μήνα αυτό άρχισε να γίνεται εμφανές και η μητέρα μου έδειχνε μεγάλη ανησυχία με τα πρακτικά, ενδυματολογικά προβλήματα που παρουσίαζε ένα μακρύ δεξί χέρι. Κατά κάποιον τρόπο, αυτό πιστεύω πως υπήρξε κι ο βασικός παράγοντας που ώθησε τον πατέρα μου στο επαγγελματικό του άνοιγμα εκείνον τον καιρό και όλες τις μετέπειτα περιπέτειες με την βιοτεχνία.

Όπως και να ‘χει εμένα μου ήταν αδύνατο ν’ αποφύγω την σπηλιά όπου περνούσα πραγματικά πολύν χρόνο έτσι που τελικά το μήκος του χεριού μου σχεδόν να διπλασιαστεί. Όταν τελείωσε η σχολική χρονιά, που ήταν κι η τελευταία, έφυγα και έπιασα δουλειά σε ένα τσίρκο κι έγινα γνωστός ως «ο Ζωντανός Καραγκιόζης». Είναι μια δημιουργική δουλειά και γνωρίζεις συνεχώς νέα μέρη αλλά το μεροκάματο εξαρτάται από τις εισπράξεις της ημέρας. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς «τι τα θέλει τα χρήματα ένας καλλιτέχνης του τσίρκου» μα η αλήθεια είναι πως, ακριβώς γι’ αυτό, όλοι μας βρίσκουμε κάπου να επενδύσουμε τα λεφτά μας κι εγώ έχω μια σπουδαία συλλογή από παλιά πορτογαλικά, ναυτικά έγγραφα. Ήθελα επίσης να πω πως τα πήγαμε πολύ καλά εισπρακτικά αυτόν τον Ιούλη.

Θεοί

Ήταν ο καιρός που γίναμε κάτι σαν θεοί. Χοροπηδούσαμε από ‘δω κι από ‘κει ευτυχισμένοι μεσ’ στα δάση κι επιπλέον πετούσαμε αν και μοναχά σ’ ένα σταθερό ύψος, περίπου ένα μέτρο πάνω απ’ τη γη, και τα βράδια κοιμόμασταν σε κουφάλες μέσ’ στα δέντρα. Έπειτα όμως μας το πήραν αυτό και ξαναγίναμε οι θνητοί που είμαστε σήμερα. Ίσως να υπήρξαμε τελικά πολύ ξέγνοιαστοι και μοναχά με λίγη περισσότερη προσοχή να είχαμε αποφύγει την πτώση.

Πεταλούδες Γεμάτες Φαρμάκι

Είναι πεταλούδες γεμάτες δηλητήριο γιατί βόσκουνε στο λιβάδι με τα λουλούδια που στάζουν φαρμάκι. Πετούν σε σμήνη, σαν τα κουνούπια κι εισβάλλουν στο σπίτι απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα. Ορμάς τότε εσύ να προλάβεις να τις σκοτώσεις πριν σε ξεκάνουν. Πιάνεις το βιβλίο που διάβαζες κι αρχίζεις να χτυπάς με μένος κι αργότερα το πάτωμα  και τα πάντα γύρω έχουν στρωθεί με μύρια χρωματιστά, τσαλακωμένα φτερά. Όμως γνωρίζεις πως κουβαλάς κάποια μικρή ανοσία κι έχεις αφήσει δυο-τρία φαρμακερά λεπιδόπτερα να περιίπτανται γύρω και σηκώνεις τα μανίκια κι απλώνεις τα χέρια για να ‘ρθουν και να βουτήξουν τις λεπτές προβοσκίδες βαθιά μεσ’ στο αίμα και να σου δώσουν το λίγο που ίσως θα μπορούσες να αντέξεις.

Ο Κινέζικος Φάρος

Τότε οι Κινέζοι καταπιάστηκαν να χτίσουν έναν φάρο λαμπρότερο κι υψηλότερο από αυτόν της Αλεξάνδρειας καθώς ισχυρίζονταν ότι είχαν στα χέρια τους τα σχέδια του αρχαίου κτίσματος. Κανείς δεν γνωρίζει να πει εάν έφταιξε η κινέζικη πολυγλωσσία ή τα πλαστά σχέδια για την παράδοξη κακοτεχνία μα την ημέρα των εγκαινίων ο φαροφύλακας ξεκινώντας από την είσοδο και ανεβαίνοντας προς τα πάνω κι έπειτα στον κλωβό, βρέθηκε εγκλωβισμένος σε μια ατέρμονη, σπειρωτή πορεία και βυθισμένος στον κυκλικό του αγώνα δεν μπόρεσε να επιβληθεί στην λάμπα που οδηγούσε τις νήες στ’ ανοιχτά να καταποντίζονται πλανεμένες σ’ έναν νυκτερινό ορυμαγδό.

Ο φάρος σύντομα μετά το γεγονός διαλύθηκε και τα κομμάτια του χρησιμοποιήθηκαν σε αυλές και σπίτια μα το κέρδος ήταν σπουδαίο καθώς ο κινεζικός λαός είχε επιτέλους κατακτήσει τον δικό του μύθο του Πύργου της Βαβέλ.

Ένας Ιδιότυπος Άνθρωπος

Ήταν ένας ιδιότυπος άνθρωπος. Ένιωθε τύψεις για την ύπαρξή του τόσο που μασούσε τα λόγια του σ’ ένα ακατάπαυστο, βαθύ μουρμουρητό, ένα δαιμονισμένο γαϊτανάκι από συλλαβές, μια βιαστική φθογγοστοιχία που ‘τρεχε για κάποιο σκοτεινό προορισμό. Ήρθε με μια ερώτηση για μένα.
— Άκου, του λέω. Εγώ είμαι ο Ζωντανός Καραγκιόζης. Πρέπει να έρθεις μαζί μου στο τσίρκο και μάλιστα τώρα ευθύς διότι απόψε κιόλας αναχωρούμε από αυτήν την πόλη, κι έκανα να πιάσω το χέρι του μ’ αυτός τραβήχτηκε καθώς ακατάπαυστοι αντίλαλοι μέσ’ στο στόμα του ίσως και να σχημάτιζαν «συγνώμη». Έτσι κοντοστάθηκα κι εγώ.
— Άνθρωπέ μου, δεν καταλαβαίνεις πως το τσίρκο αποτελεί την πιο γενναία αποστολή; Θα μπορούσες να παρουσιάζεις τα νούμερα καθώς ο παλιός παρουσιαστής είναι στο κρεβάτι και πεθαίνει. Δεν είναι πραγματικά δύσκολο, θα το μάθεις. Θα σταθώ εγώ δίπλα σου και θα σε βοηθήσω. Μόνο πάρε γρήγορα την απόφασή σου. Δεν βλέπεις πως είτε με σένα είτε χωρίς, η δική μου τύχη είναι συνδεμένη με το τσίρκο κι εγώ πρέπει να φύγω;

Το Παρασύνθημα

Τόση ώρα πίστευα πως ηθελημένα έκανα αυτούς τους παράξενους βηματισμούς δεξιά κι αριστερά καταμεσής στο πάρκο ή που χτυπούσα ρυθμικά, ψηλά τα χέρια μου. Μα τελικά κατάλαβα πως είχα ακούσια εμπλακεί σ’ έναν αγώνα. Έναν αγώνα μάλιστα που όσο πιο πολύ παρατηρούσα προσπαθώντας να τον κατανοήσω τόσο πιο ξένος μου φαινόταν. Τότε πρόσεξα πιο ‘κει ένα κορίτσι που έπαιζε ένα λαούτο με πολλές χορδές. Την πλησίασα διατηρώντας τον παράδοξο βηματισμό και στάθηκα αεικίνητος εμπρός της. Σήκωσε τα μάτια και με κοίταξε.
— Εγώ είμαι η λοχίας, μου είπε. Υπάρχει σχέδιο για περικύκλωση μα δεν είναι ακόμη ξεκάθαρα πολλά πράγματα όπως εάν τελικά θα περικυκλώσουμε εμείς ή αν εμείς θα περικυκλωθούμε. Θυμάσαι το παρασύνθημα;
Έσπευσα τότε να ξεκαθαρίσω τα πράγματα:
— Φοβάμαι πως αυτός ο πόλεμος δεν με αφορά.
— Σωστά! Αυτό είναι το παρασύνθημα!