Καθώς και μικρά αποσπάσματα από την αρχή του μεγάλου ποιήματος «Όταν Έρχεται ο Ξένος» του Γιάννη Ρίτσου.
Ο Γιάννης Ρίτσος
Την ώρα που μέναμε κλεισμένοι στη μεγάλη κάμαρα με τους σκεπασμένους καθρέφτες,
ήρθε Εκείνος, ακάλεστος, ξένος —τι ζητούσε;
Εμείς δε θέλαμε να δούμε, ν’ ακούσουμε, να τον αναγνωρίσουμε.
Το σκονισμένο του ρούχο ελεητικό —δε ζητούσαμε εμείς ευσπλαχνία—
τα λιωμένα παπούτσια του απαιτούσαν συμπάθεια, —δεν είχαμε εμείς να δώσουμε τίποτα—
ξένος, ακάλεστος, αμέτοχος στη λύπη μας,
ήρθε να λυπηθεί εμάς˙ πίσω απ’ τα σκονισμένα γένεια του τρεμόφεγγαν τ’ αστέρια του χαμόγελου
μ’ αυτή την αυταρέσκεια της επιείκειας, με τη συγκατάνευση της αρχαίας δοκιμασίας του, σα ναλέγε: «Κι αυτό θα περάσει»
Επίσης, τα εξής τέσσερα κείμενα του Γιάννη Αγγελάκα, παρμένα από τις δύο ποιητικές συλλογές που έχει εκδόσει:
Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται
δίχως εμφανείς λόγους
Ό,τι εκφσενδονίζεται στο μηδέν
δίχως ουρές και ίχνη
Ό,τι υπάρχει από σύμπωση
δίχως να καυχίεται γι’αυτό
δίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί
για πάντα να μη καυχιέται γι’αυτό
-=-=-=-
Πριν αρχίσουν όλα
Είχαν κιόλας αρχίσει
Πριν φτάσω ήμουν ήδη εκεί
Τα ίχνη μου και ο δρόμος προϋπήρχαν
Τ’ ακολούθησα
Βρήκα ένα σπίτι στις φλόγες
Μπήκα μέσα και του ‘βαλα φωτιά.
Ζωγραφιά του Γιάννη Αγγελάκα, εξώφυλλο στην ποιητική του συλλογή «Σάλια, Μισόλογα και Τρύπιοι Στίχοι»
Μητέρα Θλίψη
Φανερώσου
Με τα σκοτάδια σου να χαμογελούν
Την πέτρινη αγκαλιά σου να ορέγεται ακόμη
Στρατιές μοναχικών δημίων
Τους πειρατές των εφτά σκουπιδότοπων
Με τις λιγδιάρικες στολές τους
Να λαμπυρίζουν
Στη διάταξη των μικρών και των μεγάλων φαλλών
Αναλογίσου όλους εμάς
Που καρτερούμε τυλιγμένοι σε μολυσμένες ρόμπες
Με παντόφλες και κέρατα
Ρίχνοντας χαμόγελα νάρκες στους καχύποπτους γείτονες
Όλους εμάς
Που φτυαρίζουμε αποκαμωμένοι το σκοτάδι
Με υπεριώδη βλέμματα
Και στρώνουμε δείπνα συντροφικά
Και μοιραζόμαστε ψίχουλα μπαγιάτικιας δόξας
Και μουχλιασμένους μύθους
Αναλογίσου μας και φανερώσου
Με το επίσημο σου ένδυμα
Με τα δόντια σου τα κοφτερά τα δίκαια
Ροκάνισε το θάνατο
Που καρφιτσώθηκε στα κόκαλα μας
Και ξαναβάφτισέ μας γιους σου
Φανερώσου
Μητέρα θλίψη
Δεν την αντέχουμε πια
Τόση ορφάνια
-=-=-=-
Καθισμένος στο κέντρο της μικρής μου αυλής
Νηφάλιος παρατηρώ
Την αγωνιώδη τρεχάλα της σκιάς μου γύρω γύρω στον ορίζοντα.
Πού και πού φτάνουν στ’ αφτιά μου
Οι απόηχοι από τις απόκοσμες στριγκλιές της
«Είμαστε περικυκλωμένοι απ’ το Θεό
Είμαστε περικυκλωμένοι απ’ το Θεό
Χωρίς ελπίδα
Ανέτοιμοι»
Είχα ανακαλύψει τότε μια μικρή σπηλιά στην παραλία της λίμνης. Είχε γύρω στα επτά μέτρα βάθος με πολλούς σταλακτίτες και σταλαγμίτες και πολύ νερό, τόσο που με τα βίας έβρισκα κάπου να σταθώ ή μάλλον να καθίσω καθώς ήτανε χαμηλή στο ύψος. Όταν έμενα εκεί για αρκετή ώρα, άρχιζε να μακραίνει το δεξί μου χέρι. Ήδη από τον πρώτο μήνα αυτό άρχισε να γίνεται εμφανές και η μητέρα μου έδειχνε μεγάλη ανησυχία με τα πρακτικά, ενδυματολογικά προβλήματα που παρουσίαζε ένα μακρύ δεξί χέρι. Κατά κάποιον τρόπο, αυτό πιστεύω πως υπήρξε κι ο βασικός παράγοντας που ώθησε τον πατέρα μου στο επαγγελματικό του άνοιγμα εκείνον τον καιρό και όλες τις μετέπειτα περιπέτειες με την βιοτεχνία.
Όπως και να ‘χει εμένα μου ήταν αδύνατο ν’ αποφύγω την σπηλιά όπου περνούσα πραγματικά πολύν χρόνο έτσι που τελικά το μήκος του χεριού μου σχεδόν να διπλασιαστεί. Όταν τελείωσε η σχολική χρονιά, που ήταν κι η τελευταία, έφυγα και έπιασα δουλειά σε ένα τσίρκο κι έγινα γνωστός ως «ο Ζωντανός Καραγκιόζης». Είναι μια δημιουργική δουλειά και γνωρίζεις συνεχώς νέα μέρη αλλά το μεροκάματο εξαρτάται από τις εισπράξεις της ημέρας. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς «τι τα θέλει τα χρήματα ένας καλλιτέχνης του τσίρκου» μα η αλήθεια είναι πως, ακριβώς γι’ αυτό, όλοι μας βρίσκουμε κάπου να επενδύσουμε τα λεφτά μας κι εγώ έχω μια σπουδαία συλλογή από παλιά πορτογαλικά, ναυτικά έγγραφα. Ήθελα επίσης να πω πως τα πήγαμε πολύ καλά εισπρακτικά αυτόν τον Ιούλη.
Θεοί
Ήταν ο καιρός που γίναμε κάτι σαν θεοί. Χοροπηδούσαμε από ‘δω κι από ‘κει ευτυχισμένοι μεσ’ στα δάση κι επιπλέον πετούσαμε αν και μοναχά σ’ ένα σταθερό ύψος, περίπου ένα μέτρο πάνω απ’ τη γη, και τα βράδια κοιμόμασταν σε κουφάλες μέσ’ στα δέντρα. Έπειτα όμως μας το πήραν αυτό και ξαναγίναμε οι θνητοί που είμαστε σήμερα. Ίσως να υπήρξαμε τελικά πολύ ξέγνοιαστοι και μοναχά με λίγη περισσότερη προσοχή να είχαμε αποφύγει την πτώση.
Πεταλούδες Γεμάτες Φαρμάκι
Είναι πεταλούδες γεμάτες δηλητήριο γιατί βόσκουνε στο λιβάδι με τα λουλούδια που στάζουν φαρμάκι. Πετούν σε σμήνη, σαν τα κουνούπια κι εισβάλλουν στο σπίτι απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα. Ορμάς τότε εσύ να προλάβεις να τις σκοτώσεις πριν σε ξεκάνουν. Πιάνεις το βιβλίο που διάβαζες κι αρχίζεις να χτυπάς με μένος κι αργότερα το πάτωμα και τα πάντα γύρω έχουν στρωθεί με μύρια χρωματιστά, τσαλακωμένα φτερά. Όμως γνωρίζεις πως κουβαλάς κάποια μικρή ανοσία κι έχεις αφήσει δυο-τρία φαρμακερά λεπιδόπτερα να περιίπτανται γύρω και σηκώνεις τα μανίκια κι απλώνεις τα χέρια για να ‘ρθουν και να βουτήξουν τις λεπτές προβοσκίδες βαθιά μεσ’ στο αίμα και να σου δώσουν το λίγο που ίσως θα μπορούσες να αντέξεις.
Ο Κινέζικος Φάρος
Τότε οι Κινέζοι καταπιάστηκαν να χτίσουν έναν φάρο λαμπρότερο κι υψηλότερο από αυτόν της Αλεξάνδρειας καθώς ισχυρίζονταν ότι είχαν στα χέρια τους τα σχέδια του αρχαίου κτίσματος. Κανείς δεν γνωρίζει να πει εάν έφταιξε η κινέζικη πολυγλωσσία ή τα πλαστά σχέδια για την παράδοξη κακοτεχνία μα την ημέρα των εγκαινίων ο φαροφύλακας ξεκινώντας από την είσοδο και ανεβαίνοντας προς τα πάνω κι έπειτα στον κλωβό, βρέθηκε εγκλωβισμένος σε μια ατέρμονη, σπειρωτή πορεία και βυθισμένος στον κυκλικό του αγώνα δεν μπόρεσε να επιβληθεί στην λάμπα που οδηγούσε τις νήες στ’ ανοιχτά να καταποντίζονται πλανεμένες σ’ έναν νυκτερινό ορυμαγδό.
Ο φάρος σύντομα μετά το γεγονός διαλύθηκε και τα κομμάτια του χρησιμοποιήθηκαν σε αυλές και σπίτια μα το κέρδος ήταν σπουδαίο καθώς ο κινεζικός λαός είχε επιτέλους κατακτήσει τον δικό του μύθο του Πύργου της Βαβέλ.
Ένας Ιδιότυπος Άνθρωπος
Ήταν ένας ιδιότυπος άνθρωπος. Ένιωθε τύψεις για την ύπαρξή του τόσο που μασούσε τα λόγια του σ’ ένα ακατάπαυστο, βαθύ μουρμουρητό, ένα δαιμονισμένο γαϊτανάκι από συλλαβές, μια βιαστική φθογγοστοιχία που ‘τρεχε για κάποιο σκοτεινό προορισμό. Ήρθε με μια ερώτηση για μένα.
— Άκου, του λέω. Εγώ είμαι ο Ζωντανός Καραγκιόζης. Πρέπει να έρθεις μαζί μου στο τσίρκο και μάλιστα τώρα ευθύς διότι απόψε κιόλας αναχωρούμε από αυτήν την πόλη, κι έκανα να πιάσω το χέρι του μ’ αυτός τραβήχτηκε καθώς ακατάπαυστοι αντίλαλοι μέσ’ στο στόμα του ίσως και να σχημάτιζαν «συγνώμη». Έτσι κοντοστάθηκα κι εγώ.
— Άνθρωπέ μου, δεν καταλαβαίνεις πως το τσίρκο αποτελεί την πιο γενναία αποστολή; Θα μπορούσες να παρουσιάζεις τα νούμερα καθώς ο παλιός παρουσιαστής είναι στο κρεβάτι και πεθαίνει. Δεν είναι πραγματικά δύσκολο, θα το μάθεις. Θα σταθώ εγώ δίπλα σου και θα σε βοηθήσω. Μόνο πάρε γρήγορα την απόφασή σου. Δεν βλέπεις πως είτε με σένα είτε χωρίς, η δική μου τύχη είναι συνδεμένη με το τσίρκο κι εγώ πρέπει να φύγω;
Το Παρασύνθημα
Τόση ώρα πίστευα πως ηθελημένα έκανα αυτούς τους παράξενους βηματισμούς δεξιά κι αριστερά καταμεσής στο πάρκο ή που χτυπούσα ρυθμικά, ψηλά τα χέρια μου. Μα τελικά κατάλαβα πως είχα ακούσια εμπλακεί σ’ έναν αγώνα. Έναν αγώνα μάλιστα που όσο πιο πολύ παρατηρούσα προσπαθώντας να τον κατανοήσω τόσο πιο ξένος μου φαινόταν. Τότε πρόσεξα πιο ‘κει ένα κορίτσι που έπαιζε ένα λαούτο με πολλές χορδές. Την πλησίασα διατηρώντας τον παράδοξο βηματισμό και στάθηκα αεικίνητος εμπρός της. Σήκωσε τα μάτια και με κοίταξε.
— Εγώ είμαι η λοχίας, μου είπε. Υπάρχει σχέδιο για περικύκλωση μα δεν είναι ακόμη ξεκάθαρα πολλά πράγματα όπως εάν τελικά θα περικυκλώσουμε εμείς ή αν εμείς θα περικυκλωθούμε. Θυμάσαι το παρασύνθημα;
Έσπευσα τότε να ξεκαθαρίσω τα πράγματα:
— Φοβάμαι πως αυτός ο πόλεμος δεν με αφορά.
— Σωστά! Αυτό είναι το παρασύνθημα!
Ο Γίρζι Βέλε, στην πόλη του την Πράγα, κρατώντας την χαρακτηριστική βιέλα με τροχό*. Ας σημειώσουμε, όμως, πως στο «Eldorado» δεν ακούγεται αυτό το όργανο.
Το «I Love You in your Tragic Beauty» ξεχωρίζει μέσα στο «The Crushed Velvet Apocalypse» των Legendary Pink Dots καθώς το υπόλοιπο άλμπουμ είναι τελείως διαφορετικό σε ύφος και ήχο.
I Love You in your Tragic Beauty
από Legendary Pink Dots
μετάφραση: ο Φαροφύλακας
Σ’ έβλεπα να περνάς κάτω απ’ το παράθυρό μου, μέσ’ στην τραγική σου ομορφιά…
Τα μάτια να κοιτούν ψηλά αλλά να μην εστιάζουν…
Βέβαια, ποτέ δεν με πρόσεξες…
Πάντα με το ίδιο φόρεμα, πάντα με την ίδια έκφραση σαν να λεγες: «Είναι ένας κόσμος δίχως αγάπη κι έτσι, ποιο το νόημα να κοιτάζει κανείς; Ας είναι…»
Σκέφτηκα να πετάξω τριαντάφυλλα ή να κουνήσω καμιά σημαία…
Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να πετύχω έστω μια μικρή επικοινωνία…
Όμως υπάρχει θέμα.
Ομολογώ πως σε παρακολουθώ μέσα απ’ την τραγική μου απομόνωση.
Μέσα απ’ τον φόβο μου…
Κι αυτό ήτανε πάντα έτσι…
Για χρόνια…
Κι έτσι θα παραμείνει, για πάντα…
Άργησα λίγο μα βλέπω πως με περίμενες. Ε, λοιπόν, πάμε. Κλικ στο κουμπί για ν’ αρχίσουμε!
Σε αυτήν την εκπομπή θα ακούσεις αυτά τα τραγούδια:
α/α
Τίτλος
Καλλιτέχνης
1
Under Cover of Darkness
The Strokes
2
Orchid
Black Sabbath
3
Hands
Alpine
4
Carnival
Natalie Merchant
5
Ο Φθόνος των Εχθρών του
Lost Bodies
6
Radio
Lana Del Rey
7
Nights Of Skopje
Душко Гојковић
8
On Melancholy Hill
Gorillaz
9
Vem
Márcia
10
In our Faith
Vas
11
Welcome to Lunar Industries
Clint Mansell
Καθώς και τα εξής αποσπάσματα:
«Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα από τη γέννησή μας, τις μεμβράνες και το κέλυφος από τ’ αυγό ενός αρχέγονου κόσμου. Πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Παραμένουν βάτραχοι, σαύρες, μυρμήγκια. Πολλοί είναι άνθρωποι από τη μέση κι απάνω και ψάρια από τη μέση και κάτω. Ο καθένας, ωστόσο, αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια της φύσης να δημιουργήσει μια ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ρίζες μας είναι κοινές. Όλοι προερχόμαστε από την ίδια μήτρα. Το κάθε άτομο ξεπετιέται από την ίδια άβυσσο, αγωνίζεται να πετύχει το σκοπό του. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, μα κάθε άνθρωπος μπορεί να εξηγήσει μόνο τον εαυτό του»
«Ντέμιαν», Έρμαν Έσσε
Και τί ωραία να μας το διάβαζε ο Έρμαν Έσσε…
«Εγώ δεν είμαι από δω. Δεν είμαι απ΄ αυτή τη γη όπου γεννήθηκα και στη ζωή μαθαίνεις, μαθαίνει αυτός που θέλει να μάθει, ότι κανένας δεν είναι από κει που γεννήθηκε, από κει που τον μεγάλωσαν. Ότι κανένας δεν είναι από πουθενά. Μερικοί προσπαθούν να συντηρήσουν τις αυταπάτες και δημιουργούν νοσταλγίες, ιδιοκτησίες, ύμνους και σημαίες. Ανήκουμε όλοι στους τόπους που δεν γνωρίσαμε. Αν υπάρχει νοσταλγία είναι για τα πράγματα που ποτέ δεν είδαμε, για τις γυναίκες που μαζί τους δεν κοιμηθήκαμε και ούτε ονειρευτήκαμε και για τους φίλους που δεν αποκτήσαμε ακόμα, τα βιβλία που δε διαβάσαμε, τα φαγητά που αχνίζουν στη χύτρα κι ακόμα δεν τα δοκιμάσαμε. Αυτή είναι η αληθινή νοσταλγία, η μοναδική.»
P. I. Taibo ΙΙΙ
«Αν ήθελα να κουνήσω το δέντρο με τα χέρια μου, δεν θα το κατάφερνα. Ο άνεμος όμως, που δεν τον βλέπουμε, το τυραννά και το λυγίζει όπως θέλει. Αόρατα χέρια μας λυγίζουν και μας τυραννούν και μας με τον χειρότερο τρόπο. Με τον άνθρωπο συμβαίνει ό,τι και με το δέντρο. Όσο πιο πολύ θέλει ν’ ανέβει στα ύψη και στη διαύγεια τόσο πιο δυνατά χώνονται οι ρίζες του μέσα στη γη, προς τα κάτω, στα σκοτάδια, στα βάθη – στο κακό.»
«Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα», Φρέντριχ Νίτσε
Τα αποσπάσματα είναι απανθισμένα από αυτό το νήμα της Λέσχης του Βιβλίου.
Ανάμεσα στα τραγούδια ακούγονται τέσσερα ποιήματα του Μπουκόφσκη σε μετάφραση Φαροφύλακα:
Barfly
Γαλαζοπούλι
Γοργόνα
Για την Τζέην
Την ιδέα για Μπουκόφσκη την είχε η καλή μου φίλη Ιωάννα και την ευχαριστώ.
Ο Τσαρλς Μπουκόφσκη
Γαλαζοπούλι
Είναι ένα γαλαζοπούλι μέσ’ στην καρδιά μου που θέλει έξω να βγει
μα εγώ είμαι πολύ σκληρός μαζί του
Του λέω, μείνε εκεί, Δεν θα αφήσω
κανέναν άλλο να σε δει.
Είναι ένα γαλαζοπούλι μέσ’ στην καρδιά μου που θέλει έξω να βγει
Μα εγώ τον ποτίζω ουίσκι και ρουφώ καπνό από τσιγάρο
κι οι πόρνες κι οι μπάρμαν
και τα παιδιά στο μπακάλικο
δεν ξέρουν πως αυτός είναι εκεί.
Είναι ένα γαλαζοπούλι μέσ’ στην καρδιά μου που θέλει έξω να βγει
μα εγώ είμαι πολύ σκληρός μαζί του,
Του λέω, μείνει εκεί πέρα,
Θες να με κάνεις άνω-κάτω
Να γαμήσεις την δουλειά;
Να μου διαλύσεις τις πωλήσεις στην Ευρώπη;
Είναι ένα γαλαζοπούλι μέσ’ στην καρδιά μου που θέλει έξω να βγει
μα εγώ είμαι πολύ έξυπνος, Τον αφήνω να βγει μονάχα κάποιες νύχτες
όταν όλοι κοιμούνται
Του λέω, ξέρω πως είσαι εκεί
Γι’ αυτό μην είσαι
θλιμμένος.
Έπειτα τον ξαναβάζω μέσα
μα αυτός τραγουδάει λιγάκι εκεί πέρα,
Δεν τον έχω αφήσει να πεθάνει
και κοιμόμαστε μαζί
έτσι
με την μυστική μας συμφωνία
κι είναι ωραία
να κάνεις ένα άντρα να θρηνεί,
όμως εγώ δεν θρηνώ,
μήπως εσύ;
Μόνο ένα πράγμα δεν υπάρχει. Αυτό είν’ η λήθη.
Σώζει το μέταλλο ο Θεός και την σκουριά
Προφητική η μνήμη Του, κρατά
Όσα φεγγάρια ‘ρθουν κι όσα έχουν φύγει.
Ήδη όλα υπάρχουν. Τα χιλιάδες είδωλά σου
Που απ’ την αυγή της μέρας ως την δύση
Μεσ’ στον καθρέφτη άφησε η θωριά σου
Καθώς κι αυτά που πρόκειται ν’ αφήσει.
Κι όλα κομμάτια μεσ’ στου σύμπαντος την δύνη
Και στο ποικίλο κρύσταλλο, την μνήμη·
Τέλος δεν έχουν οι διάδρομοι εκείνοι
Κι οι πόρτες που σού κλείνουνε τον δρόμο·
Πίσω από ‘κεί που ο ήλιος γέρνει μόνο
Θα δεις τ’ Αρχέτυπα και την Μεγαλοσύνη.
Ο πιο γνωστός Έλληνας ποιητής εκτός Ελλάδας, ο Κ.Π. Καβάφης.
Επέστρεφε
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με —
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται…
Ακούγονται επίσης περιγραφές παράξενων πλασμάτων από «Το Βιβλίο των Φανταστικών Όντων» (Manual de zoología fantástica) του Χόρχε Λουίς Μπόρχες (μετάφρ. Γιώργου Βέη, εκδ. Libro).
Ο αδιανόητος Μυρμηκολέων όπως τον.. διανοήθηκε ο Φρανσίσκο Τολέδο κατά την ανθολογία του Μπόρχες.
Τα τραγούδια της σημερινής εκπομπής είναι τα εξής:
Τίτλος
Καλλιτέχνης
1
Beautiful Ones
Suede
2
Be my Angel
Mazzy Star
3
Quite Emotional
Madrugada
4
Train Song
Vashti Bunyan
5
Ice Reign
Princess Chelsea
6
Fog
Lanterna
7
Joy Comes in the Morning
Xploding Plastix
8
Sabotage
Beastie Boys
9
Addicted
Klaus Waldeck
10
Le Serpent Rouge
Arcana
11
Mogwai Fear Satan
Mogwai
Ακούγονται επίσης οι εξής μικρές ιστορίες, απανθισμένες από τους Χόρχε Λουίς Μπόρχες και Αδόλφο Μπιόη Κασάρες, όπως μπορεί να τις βρει κανείς στο βιβλίο τους «Σύντομες και Παράξενες Ιστορίες». :
Ταμερλάνος ο Μέγας
Η Χειρονομία του Χάρου*
Τα Ουράνια Ελάφια*
Ιστορία με Αλεπούδες
Για την Επιστημονική Ακρίβεια
Κατακλείδα μιας Φανταστικής Αφήγησης*
Όπου αστεράκι, οι μεταφράσεις δικές μου από το ισπανικό πρωτότυπο, αλλιώς από Καλοκύρη και Κυριακίδη, εκδόσεις ύψιλον/βιβλία.
Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες (δεξιά) με τον φίλο του Αδόλφο Μπιόη Κασάρες.
Παραμένουμε σε σκοτεινή πτήση απόψε διαβάζοντας λίγα ποιήματα του αγαπημένου Τάσου Λειβαδίτη. Τα τραγούδια αυτής της εκπομπής:
Τίτλος
Καλλιτέχνης
1
I Know What I Am
Band of Skulls
2
Party Girl
Chinawoman
3
Tighten up
The Black Keys
4
As I Went out one Morning
Mira Billotte
5
The Cold Song
Klaus Nomi
6
In a Manner of Speaking
Nouvelle Vague
7
KMFDPA
Σχέδιο Πλανήτη
8
Oblivion
Grimes
9
Tamana
Niyaz
10
Return to Outremer
Irfan
11
Non Serviam
Laura
Το «Cold Song», που ακούμε σήμερα μεταξύ άλλων, είναι ένα μακάβριο και παράξενο τραγούδι, γραμμένο στο τέλος του 17ου αιώνα. Το ξανατραγούδησε τρεις αιώνες μετά, και λίγο πριν πεθάνει από έιτζ, ο Κλάους Νόμη, κατά κάποιον τρόπο σαν το δικό του προσωπικό ρέκβιεμ ντυμένο με την ψύχρα του άγνωστου θανάτου που σίμωνε. Μπήκα στον κόπο να μεταφράσω τα θανατικά λόγια:
Ποια δύναμη είσαι εσύ που με ξεσήκωσες κάτω από το χώμα Αργά κι απρόθυμα από την κλίνη του αιώνιου χιονιού; Δεν βλέπεις πόσο άκαμπτος κι απέραντα γέρος Αδυνατώ την ψύχρα την πικρή αυτή ν’ αντέξω Με δυσκολία κινούμαι κι ανασαίνω Άφησέ με να παγώσω ξανά Άφησέ με να παγώσω ξανά μέσα στον θάνατο
Το εξώφυλλο του πρώτου δίσκου τού Κλάους Νόμη, το 1981, από όπου και το τραγούδι.
Αυτά τα λίγα εδώ· τα περισσότερα στην εκπομπή.. Λοιπόν, αντίο. Τα πιο ωραία ποιήματα δεν θα γραφτούν ποτέ…
Σε αυτήν, λοιπόν, την δεύτερη εκπομπή διαβάζουμε λίγο Κάφκα ακόμα, πριν βάλουμε τα σκόρπια φύλλα και τα τετράδιά του στο συρτάρι ενώ ακούγονται τα τραγούδια:
Τίτλος
Καλλιτέχνης
1
Where Is my Mind
The Pixies
2
Majesty
Madrugada
3
Flowers Never Bend with the Rainfall
Simon & Garfunkel
4
Fading
Amatorski
5
Ich Will
Rammstein
6
Don’t Stop
Μαριέττα Φαφούτη
7
2πR
Clint Mansell
8
Blue Jeans
Lana Del Rey
9
Karuna
Faun
10
Histoire Sans Paroles
Harmonium
11
Coda
God Is an Astronaut
Όπως θα διαπιστώνετε, κι όπως εξηγώ και στην εκπομπή, υπάρχει μια εναλλαγή στο είδος και στο ύφος των τραγουδιών διότι έτσι μου είναι, προσωπικά, πιο ευχάριστη η μουσική.
Και να η πρώτη εκπομπή από «Το Πέταγμα του Πέντραχ». Απλά κάνε κλικ στο «play» για να ξεκινήσεις να ακούς.
Ακούγονται τα τραγούδια:
Τίτλος
Καλλιτέχνης
1
Moon Landing
Sivert Høyem
2
Fade into You
Mazzy Star
3
Too Afraid to Love You
The Black Keys
4
Day Is Done
Nick Drake
5
What Else Is There
Röyksopp
6
Alice
Cocteau Twins
7
Miss you
Trentemøller
8
My Favourite Things
John Coltrane
9
Wylde Hunt
Sava
10
Διός Αστραπαίου
Δαιμόνια Νύμφη
11
Quiet Dimension
Collapse under the Empire
καθώς και μικρά αποσπάσματα από «τα Μπλε Τετράδια» και τα «Κομμάτια από Τετράδια και Σκόρπια φύλλα» του Φραντς Κάφκα (σχεδόν όλα σε μετάφραση Γιώργου Βαμβαλή, από τις εκδόσεις Επίκουρος)
Το ιστολόγιο που έχεις τώρα μπροστά σου φιλοξενεί «ραδιοφωνικές» εκπομπές τύπου ποντκαστ. Το πλεονέκτημα σε σχέση με το συμβατικό ραδιόφωνο είναι πως οι εκπομπές βρίσκονται πάντοτε αναρτημένες και μπορείς να τις ακούσεις όποτε θες, όσες φορές θες, ή και να τις κατεβάσεις στον υπολογιστή σου.
Το «Ράδιο Πέντραχ» συνδέεται με την «Λέσχη του Βιβλίου«, το διαδικτυακό φόρουμ για το βιβλίο, την λογοτεχνία, την γλώσσα καθώς και με την «Κινηματογραφική Λέσχη«.
Έτσι, οι εκπομπές εδώ, πέρα από την πολλή και καλή μουσική, ενδέχεται να έχουν και μια λογοτεχνική νότα.
Το «Ράδιο Πέντραχ» έκανε τα εγκαίνιά του στις 10 Ιουνίου 2012 και φιλοξενεί για αρχή μία μονόωρη, εβδομαδιαία εκπομπή: «το Πέταγμα του Πέντραχ» και βλέποντας πώς θα πάει αυτή, ενδέχεται να προστεθούν κι άλλες.
Μπορείς να αφήσεις τα σχόλια και τις παρατηρήσεις σου εδώ, ή για συγκεκριμένες εκπομπές στις συγκεκριμένες αναρτήσεις. Κι αν είσαι μέλος της Λέσχης του Βιβλίου, μην ξεχάσεις να σημειώσεις το λεσχήτικο παρωνύμιό σου.
Ράδιο Πέντραχ 